By İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne yönelik ‘yolsuzluk’ soruşturması kapsamında tutuklanan ve misyonundan uzaklaştırılan Ekrem İmamoğlu, İstanbul Cumhuriyet Başsavcısı Akın Gürlek’le ilgili tabirleri nedeniyle ‘terörle gayret eden bireyleri maksat göstermek’, ‘hakaret’ ve ‘tehdit’ kabahatlerinden yargılandığı davada birinci defa hakim karşısına çıktı. Birinci duruşmada mahkeme heyeti, dava belgesinin mütalaasını hazırlaması için duruşma savcısına gönderilmesine karar vererek duruşmayı 16 Haziran tarihine erteledi.
SAVUNMASININ TAM METNİ YAYIMLANDI
Dava kapsamında 7 yıl 4 aya kadar mahpusla cezalandırılması, seçme ve seçilme ehliyetinden mahrum bırakılması, kamu misyonundan men edilmesi talep edilen İmamoğlu’nun, birinci duruşmada yaptığı savunmanın tam metni kendisine ilişkin internet sitesinde yayımlandı.
İmamoğlu’nun toplumsal medya hesabından da, “Bugünkü mahkemede yaptığım savunmamı milletim okusun” bildirisiyle paylaştığı savunması şu biçimde:
“BEN BURADA NİÇİN BULUNUYORUM SANKİ?”
“Bugün burada bulunurken, ben de yıllar öncesinde bu yerleşke içerisinde, Ergenekon safsatası ve uydurma kumpas davalarında, 10-15 kez burada davaları takip etmiş ve haksızlığa, hukuksuzluğa uğrayan insanların sonsuz uğraşlarına şahitlik etmiştim. Ve o esnada burada, bu farklı kumpas davalarını içeren süreçlerde bu insanların, ailelerinin nasıl hüzün içinde olduklarını, nasıl savrulduklarını ve hayata dair umutlarını yitirdikleri ve hatta hayatlarını kaybettiklerini de yaşamış, birebir burada şahitlik etmiş birisiyim.
O periyotta her ne kadar idari olmasa da siyasi vazifemle birlikte, siyasi hassaslığım beni günlerce buraya taşımıştır. Ve bir iş insanı olmama karşın, bu türlü bir hassaslıkla, buradaki insanların gözünün içine baka baka süreci anlamaya, sürecin nasıl yönetildiğine dair vicdanın, aklın, anlayışın, müsamahanın, adaletin nasıl uygulandığına şahitlik etme isteğiyle bulunmuştum. Çok dersler çıkardığımı söz edebilirim. O bağlamda, bu salonların, ne yazık ki üzülerek tabir edeyim ki hiç de beğenilen olmayan, tarihimize hiç de adalet ismine hoş iz bırakmadığı günleri bize yaşatmıştır.
Yüce Türk milleti ismine, aziz Türk yargısının gerçek kararlar ve âlâ kararlar, düzgün kanaatler oluşturması noktasındaki beklentimi tabir ettim. Zira biz, “Devletin dini adalettir” anlayışına, inancına sahip bir toplumuz. Birebir vakitte, “İnsanını yaşat ki devlet yaşasın” diye devlet ve devlet aklının yürüdüğü, binlerce yıldır bu geleneğin temsilcileri olma çabası içinde insanlarız. Bu uğraşla, bu temenniyle burada bulunuşumuzun ve burada var oluşumuzun temelini oluşturur.
Elbette sizler yargı ismine burada oturuyorsunuz. Yargı ismine ve ülkenin aziz Türk yargısı ismine karar verme sorumluluğuyla buradasınız. Lakin ben de bu ülkenin ve dünyanın en kadim kentinin Belediye Başkanı olarak buradayım. 16 milyon insanın, dünyanın önünde hürmetle eğildiği, üç imparatorluğa başşehirlik yapmış, cennet vatan Türkiye’mizin de göz bebeği İstanbul’umuzun Belediye Lideriyim. Bu manada buradayım ve nitekim hüzünle buradayım. Elbette Silivri’de olmamın öteki saiklerle, tabanı, tabanı olmayan, uydurma, iftira ve ne yazık ki münasebetleriyle milletimizi üzen, hatta tarumar eden, umutlarını yok eden, iktisadını bile perişan eden, teminatı olan her ne var ise, insanları bu manada umutsuzlaştıran bir atmosferde buradayız.
Düşünün ki Silivri’de olmamın sebebi olması vesileyle işleyen süreçte de aslında burada bulunmam ortasında ne yazık ki bir uygulama bağı vardır. Bir süreç bağı vardır. Üzülerek tabir edeyim ki 20 Ocak’ta vuku bulan bir panelde konuşmamdan başlayan bu sürecin, bugün davası görülen ve az evvel bana isnat edildiğini söylediğiniz suçlamaların altında yatan hissin, bugün beni Silivri’ye taşımasının gerçekleşmesiyle, korkularımın ne kadar yanlışsız olduğunu da bana göstermiştir, diye de altını çizmek isterim.
O bağlamda ben, bana isnat edilen cürümlere karşılığımı çok net ve kararlılıkla burada tabir edeceğim. Ancak evvel, “ben burada niçin bulunuyorum”u ister istemez sorguluyorum. Ben burada niçin bulunuyorum sanki? Sizin huzurunuzda ben niye tabir veriyorum? Ya da bir halde suçlamamla ilgili savunmamı yapıyorum?
“KANALA, PALAVRAYA, TALANA VE BİREBİR VAKİTTE RANTA KARŞI DURDUĞUM İÇİN BURADAYIM”
Çünkü ben, 16 milyon İstanbullunun kentinde, birilerinin ya da bir kişinin ‘Aşkım İstanbul’ diye sahiplendiği ve kendi malıymış üzere kabullendiği bir ortamda üç kere seçim kazanmış ve milletin sahibi olduğu bir kentin, ilişkin olduğu şahsa, yani millete devredilmesi konusunda, Türkiye demokrasisi ismine ihtilal üzere altın harflerle geçecek bir seçim kazanmış, üç seçim kazanmış, bu anlayışa karşı milletin iradesinin geçerli olduğunu, egemenlik kayıtsız koşulsuz milletindir davasının yerine geldiğini, getirilen o sandıkta halkın iradesinin, bütün engellemelere karşın, karşılığını aldığı, bir kişi kişi olduğum için ve o kişinin, ‘Aşkım İstanbul’ yahut ‘İstanbul’u kazanan Türkiye’yi kazanır’ anlayışına karşı, bu türlü bir güçlü iradeyi milletçe ortaya koymamın karşılığı olarak ben Silivri’deyim.
Ve Silivri’deki bu salonda, sizin bu davanıza karşı yanıtlarımı sıralamaktayım. Alışılmış birebir vakitte 86 milyon insanın gönlüne girmiş ve 86 milyon insanın huzuruna, bir sonraki seçimde cumhurbaşkanı adayı olarak çıkacağım için ben buradayım ve Silivri’deki bu yerleşkede huzurunuzda tabir veriyorum.
Sadece “Cumhurbaşkanı adayı” sözü ya da cümlesiyle sonlu kalmaz bu his. Zira Türkiye değil, dünya tarihinde 15,5 milyon insanın bir ön seçimde… Herkesin tahminen de eşi, dostu, akrabasının dahi oy kullandığı, Türkiye’nin en doğusundan en batısına, en güneyinden en kuzeyine, insanların güler yüzlü, o denli kaşlı değil, güler yüzlü, gülümsemeyle, insanın içinde müsamahayla, yeterli niyetle, hatta bebeklerin diyebileceğim yaştaki çocukların hoş çizgileriyle sevgisini, kanaatini tarafıma ilettiği bir demokrasi şöleniyle, 15,5 milyon insanın ön seçimde oy kullandığı bir ortamda “cumhurbaşkanı adayı” kimliğimi elde ettiğim için ben bugün buradayım.
Türkiye’deki siyasi atmosferin yarattığı bu ortamda, burada yargılanmış olmak yahut Silivri Yerleşkesi’nde yargılanmış olmak, bu davada Silivri Yerleşkesi’nde tabir veriyor olmak, elbette üzücüdür. Ancak benim için, açıkçası milletimin huzurunda konuşmanın ferahlığı ve rahatlığı içinde olduğumun da hepiniz tarafından bilinmesini isterim.
Saygıdeğer hakim, bedelli üyeler;
Tabii ki “Ben için niye buradayım?” sorusuna verdiğim bu yanıtla birlikte… Pekala ben kimim, niye bu kadar amaç yahut odağa oturmuş bir durumdayım, diye baktığınızda, aslında çok net…
Ben, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı olduğum andan itibaren, kenti yönetirken, kanala, palavraya, talana ve birebir vakitte ranta ve birçok millet aleyhine olan her konuya karşı durduğum için, ben bugün buradayım.
Ve bunu hiçbir vakit vazgeçmeden savunduğum için bugün buradayım. Birebir vakitte bebek, çocuk, kreş, yurt, burs, gençlik, üniversite gençliği, işsiz gençlik, gençlere iş bulma, bayan, anne, Anne Kart. Düşünsenize; milyonlarca annenin cebine kart koyup, 0-4 yaş ortası çocuğuyla İstanbul’u fiyatsız dolaşmasına vesile olmuş Belediye Başkanıyım… Ne büyük bir onur. Ve “İyilik bulaşıcıdır” diyerek, bunu Türkiye’ye yayılmasına vesileyim. Düşünsenize; on milyonlarca insanın bugün sıkıntı şartlarda 40 liraya, üç öğün yemek yediği bir İstanbul var eden ve bu güzelliğin de tüm Türkiye’ye yayılmasına vesile olan bir şahısım.
Sadece Kent Lokantası ya da kreş mi? Hayır. Birebir vakitte tarihi rekorlarla metro, İstanbul’un en hoş yeşil alanlarını İstanbulluya kazandırmak, insanlarını eşitleyen, çocuklarını eşitleyen, bebeklerini eşitleyen, partizanlığı söküp atan, o iğrenç duyguyu kurumların içinden söküp atan, liyakati aslıyla birlikte kurumların içine taşıyan, insanlara hoş bir gelecek sunma ismine elinde hangi imkan varsa, o imkana bunu tasarruflarıyla birlikte seferber eden bir anlayışı ortaya koyduğum için ben buradayım.
“BİR AVUÇ İNSANIN İSTEDİĞİ DEĞİL, MİLLETİN DEDİĞİ OLUR”
Çünkü temel akıl ve süreci, ne yazık ki domine eden ve zorlayan akıl, işte o “İstanbul’u kazanan, Türkiye’yi kazanır” ya da “İstanbul’u kaybeden, Türkiye’yi kaybeder” aklının tezahürüdür ve sonucudur. Onun için ben bugün Silivri’deyim ve Silivri’de bulunarak, bu yerleşkenin içindeki bu salonda ve makûs anılarıyla bir arada, Türkiye’nin, büyük Türk yargısının ne yazık ki zahmetli anılarının ve hallerinin yaşandığı bu salonda, bu duruşmada sizin huzurunuzda söz vermekteyim. Lakin bu çok sürmez. Açıkçası Türkiye, çok tecrübeler yaşamıştır. Milletin istemediğinin asla olmadığı bir topraklarda yaşıyoruz. Şükürler olsun. En güç şartlarda bile, üç-beş kahramanın ortaya çıktığında, millet ardına dizilmiştir ve istiklal çabası verilmiştir bu topraklarda.
Onun için bu ülkede, bu topraklarda, o denli bir avuç insanın istediği değil, milletin dediği olur. Millet büyüktür. Ve bu milletin büyüklüğünden de hiç kimse zerre kadar kuşku etmesin. Ben etmiyorum. Edenlerin aklına şaşarım.
Düşünsenize; Ekrem İmamoğlu gözaltına alınıyor. Ekrem İmamoğlu, 5 gün nezarette bekletiliyor. Ekrem İmamoğlu’nu 5 gün nezarette bekletmek büyük bir iş! İşte soruşturması yapılıyor. Mahkemede karar veriliyor ve Silivri’ye gönderiliyor. Ekrem İmamoğlu kim yani? Ekrem İmamoğlu, çocukluğundan beri yalınayak gezmiş, tarlada, çimende, çayırda, dağda, ormanda dolaşmış, her ortamı görmüş, 40 haneli bir köyden gelmiş, Cumhuriyetin nimetlerinden motamot sizler üzere faydalanmış ve Türkiye’nin en hoş makamlarından birinde olmuş, bu toprakların nimetini çok uygun bilen, bu toprakların nimetine hizmet etmenin kutsallığını bilen, insanına hizmet etmenin de Hakk’a hizmet olduğunun çok güzel bilen bir ahlakla büyümüş, ailesine mahcup olmamayı, doğduğu topraklara, Trabzon’a, yaşadığı kent İstanbul’a ve bu millete mahcup olmamayı her vakit dualarından eksik etmemiş bir insan. O bakımdan bizi nezarette tutma aklı, sonra işte o zulümle, o düşünceyle, işte çağırırsa gideceğimiz bir yere polislerle baskın yapar üzere, yüzlerce polisi meskeninin kapısına dizme…
Bu nasıl bir gelenek? Bu nasıl bir anlayış? Bu türlü bir anlayışla şanlı Türk yargısının sürdürülebilirliği mümkün mü? Olabilir mi? Hangi insan bunu yaşamak ister? Hangi beşere bu yaşatılabilir? En makûs cürmü işlemiş insan bile bu yaşatılmaz. Ya da kabahat işlenmiş olduğu tarafında bir ihtimal varsa, şimdi netleşmemişse, o aslında yapılamaz. O bakımdan, kuşkuyla yahut işte isnat edilen hatayla, bu haldeki uygulamaların, bu formdaki hallerin ülkemizin bugününe, yarına, Allah aşkına, kime yararı var? Bu kararları kim alıyor? Bu kararları kim uygulamaya sokuyor? Hangi irade bu işi zorluyor? Benim peşinde olduğum ve olacağım konu budur ve bundan asla vazgeçmeyeceğim. ‘Bu şartlar ne olmuş’ sorusu… İyileştirilebilir miydi? Güzelleştirilebilirdi.
“TRT GELSİN BİZİM BU DAVALARIMIZI ŞANLI TÜRK MİLLETİNE AKTARSIN”
Mesela TRT, çok hoş bir biçimde bu duruşmayı yayınlayabilirdi. “Haram, zıkkım olsun” diye insanların dualarında, TRT’ye giden vergilerinin… Ekrem İmamoğlu mesela… Yargılanıyor. Ben tesadüf televizyon izlemiyorum Allah’a şükür. Eşim de burada, şahitlik eder. 20 yıla yakındır evimizde TV izlemeyiz. Lakin artık odamda TRT’ye bakıyorum. Ekrem İmamoğlu’nun haysiyetine, onuruna, eşine, ailesine…
Ya Allah aşkına, devletin bir kanalı TRT üzerinden karalayan, kirleten, itibarsızlaştırma çabasında olan palavrayla, iftira ile haber yapar mı TRT? Ben çocukluğumda, 6-7 yaşında gurbetten gelen bir amcam eve TV getirmişti. TRT’nin önünde, açılmadan evvel, o TRT’nin açılış sayfasını saatlerle izleyerek büyüdüm. Ya da TRT’nin yayını kapanırken, İstiklal Marşı okunurken, karşısına geçip İstiklal Marşı okuyan çocuk oldum ben TRT’nin karşısında. Yazık değil mi?
Anadolu Ajansı’na yazık değil mi? Kurtuluş gayretinde kurulan, milletin haber alma ajansını bir avuç insanın siyasi iradesini, siyasi kararını sürdürecek diye ona adamın yaşandığı bir ülke…
Buna dayanılabilir mi? TRT gelsin, bari bir dirhem bizim bu konuşmalarımızı, bizim bu davalarımızı şanlı Türk milletine aktarsın. Millet izlesin, gerçek kanaatin, ortaya koysun. Yazıktır, günahtır. Milletin hislerinin, milletin maneviyatının altına dinamit koymanın bir manası yoktur. Bu manada keşke TRT, bugün vermediyse de bundan sonraki duruşmalarda, mümkün hak arama çabalarında, benim buradaki konuşmalarımı vermesini de aziz Türk yargısına buradan emanet ediyorum. Bunun olmasının Türkiye’mizin geleceği açısından çok büyük değeri, çok büyük yararları olacağının da altını çizmek isterim.
“YAPMAYIN BUNU GENÇLERE”
Değerli Hakim Bey ve değerli üyeler;
Sizlerin huzurunda şunu söyleyeyim: Bana cürüm isnadıyla ilgili bahsettiniz. Doğal şunu söz etmek isterim. 20 Ocak günü, Sayın Genel Başkanımızla bir panelde, Kadıköy’de bir salondaydık. Ve o Kadıköy’deki salonda konuşmalar yapacaktık. Pek hoş güne başlama isteğindeydik. Lakin tekrar az evvel söz ettiğim biçimiyle, sabahın daha günü doğmadan, güneşi doğmadan, Anayasa’ya karşıt, hukuka alışılmamış bir biçimde, bir çocuğun, bir Gençlik Kolları Genel Liderimizin meskenine, ki o Gençlik Kolları Genel Başkanı benim ilkokuldan beri tanıdığım, ailesini bildiğim, kendini tanıdığım, kendi evladım gibi… Ben, her evlada çocuk gözüyle bakarım. Ben o denli bakıyorum. İstanbul’un her evladı, benim evladım. Onun için ben, 6000 tane gence, olağan şartların 10’da biri fiyatına üniversite öğrencilerine yurt açtım. Onun için ben, 100 bin tane gence yılda burs veriyorum. Onun için ben, her evladım kendi evladım gördüğüm için, yarısı fiyatsız, 13-14 bin tane çocuğun eğitim gördüğü kreşleri bu kente kazandırdım. 150’ye çıkacak. Amacımız o.
Onun için çocuklara, gençlere evlat gözüyle bakıyorum.
Onun için ben, içeride bulunan tutuklu üniversite öğrencilerine, o evlat gözüyle baktığım insanlara yapılan zulmü kınıyorum ve yanlış buluyorum. Yanlıştır. Yapmayın bunu gençlere. Kalanlar da özgür bırakılsın.
Gerçekten geleceğimize ayıptır, günahtır. Hiçbir gence bu yapılmaz. Hiçbir gence, söz özgürlüğü yahut kendini söz etme özgürlüğü üzerinden bu uygulama yapılamaz. Onun için bu feryadı her vakit yaptım, yapmaya da devam edeceğim.
Haksızlığa kim uğruyorsa, onun yanında olacağım. Hukuksuzluğa kim tabiyse, onun yanında olacağım. Bundan asla vazgeçmeyeceğim. Beni hiçbir şey durduramayacak. Hiçbir güç durduramaz. Ben, lakin Yaradan’dan korkarım. Yaradan’a sığınırım. Bir de milletime sığınırım. Milletin dediğidir benim için temel olan.
“BUNUN NERESİ TEHDİT? BUNUN NERESİ HAKARET?”
Bu bağlamda, bu hislerle, bugün genç kardeşimizi sözünü almaya çağırırsanız gelir. Kim tabire çağırılmış da gitmemiş Allah aşkına? Söze çağırırsınız, gelir yani. Kapısına polisleri yığacaksınız, tutuklar üzere alacaksınız, getireceksiniz, efendime söyleyeyim tabir vermek için bekleteceksiniz. Bu zulüm nedir? Milletin evlatlarına bu yapılır mı? Pekala bu yapılınca benim içim acıtmış mıdır? Acıtmıştır. Benim içim yanmış mıdır? Motamot bugün yandığı üzere, yanmıştır. Evet, ben de o panelde hislerimi lisana getirdim. Pekala ne dedim? “Bak Başsavcı, sana söylüyorum: Biz var ya senin evlatlarını bile -sana hiç yararımız olmaz, senin zihnin çürümüş de- senin evlatlarını bile bu muamelelerden kurtarmak için, seni yöneten aklı bu milletin zihninden söküp atacağız ki, senin evlatlarının kapısına birileri dayanmasın. Senin evlatlarını sabahın köründe konutundan kimse almasın. Senin tıynetinin, senin aklının, senin zihninin içinden geçen yol ve teknikleri, bu memleketin her ortamından söküp atacağız ki, senin dahi, senin bile yuvanın, ailenin, çocuklarının geleceğinin huzurunu temin edelim. Bizim sıkıntımız bu.” Bunun neresi tehdit? Bunun neresi hakaret?
Ben, sizlerin, bu ülkede yaşayan herkesin, herkesin çoluğunun, çocuğunun geleceğinden kendini sorumlu gören birisi olmasam, 16 milyon insan, beni İstanbul Belediye Başkanı seçmez. 16 milyon insan, sandık yokken ortada, koşa koşa gidip ön seçimde oy kullanıp, “Ekrem İmamoğlu benim Cumhurbaşkanı adayım olsun” demez. Zira ben, o sorumluluğa sahip bir beşerim.
İsteseniz de istemeseniz de sevmeniz de sevmezseniz de ben sizin evlatlarınızı seviyorum kardeşim. İster başsavcı olun, ister hakim olun, ister cumhurbaşkanı olun… Kim olursa olsun… Herkesin evlatlarını da torunlarını da seviyorum.
Bu ülkenin geleceği uygun bir gelecek olsun istiyorum. Bundan vazgeçmeyeceğim. Beni kimsenin çatık kaşları, kimsenin kötü sözleri, kimsenin vereceği kararlar, olumlu-olumsuz etkilemez. Umurumda değil, umurumda değil. Biz, konuttan çıkarken, 6-6,5 sene evvel helalleşerek yola çıktık. Her işin zorluğunun farkındayız. Helalleşmenin ne manaya geldiğini Türk milleti bilir. Bu bağlamda biz helalleşerek yola çıktık.
Peki bu konuşmayı ben yaptım. Bundan sonra ne oldu, Allah aşkına? Genel Başkan’ın yanında oturdum. Genel Liderin birinci tabiri şu oldu: “Ne kadar insani bir hareket olduğunu tebrik ederim, liderim.” Oturdum, daha alkışlar bitmedi. Ortadan bir-iki dakika geçmedi ki, oradaki yetkililerden biri gelip, cep telefonundan “Son dakika: İmamoğlu’na soruşturma açıldı” diye ekrandan bize soruşturmayı gösterdi. Dakika geçmedi! Soruyorum size, soruyorum: Sizlerin vicdanına, sizlerin adalet hissine ve Büyük Türk adaletine inanarak soruyorum.
Soruşturmayı başlatan savcı, Ekrem İmamoğlu’nun konuşmasını tesadüfen mi izlemiştir? Yoksa Ekrem İmamoğlu’nun konuşmalarını takip edip, “Ne yakalarsanız anında süreç yapın” diye bir talimatla mı hareket etmiştir?
İkincisi; soruşturmayı başlatan savcı, bu konuşmayı canlı dinlemesi dışında bir ihtimal olmadığına nazaran, canlı dinledi. Hangi sistemle dinledi, ben anlamam teknolojiden. Anında geri mi sardı? Bir daha dinledi mi? İkinci defa dinledi mi? Dinlemediyse, yani “Ben bir şeyi dinlediğimde anında karar verdim, haydi soruşturma aç, açalım” diyorsa, bu Büyük Türk yargısında bir savcının uygulamasında mümkün müdür? Bu yapılır mı, gerçek mudur? Bunu da soruyorum.
Üçüncüsü; canlı yayından değil de – ki evrakta var – WhatsApp’tan gönderilen bir ekran imgesinde, bir web sitesinden alıntı yapılarak biri, “Böyle bir haber var, çabucak soruşturma başlatın” talimatı mı verdi? Şayet verildiyse, oradaki sayfada kesik biçimde yazılanlarla, benim söylediklerimin hiçbir alakası yoktur. Bu bakılmış mıdır? Bu doğrulanmış mıdır? O birkaç dakika içinde bu mümkün müdür? Bu soruşturma nasıl açılır? Ve tekrar saniyeler içerisinde bu soruşturmayı açan savcılık, çabucak, saniyeler içinde, “Hadi bakalım bunu servis edelim” deyip, malum alfabenin birinci harfini rezil perişan eden o kanalda yayınlatmak için “Son dakika geçelim”.
O güzelim yirmi dokuz harfli alfabemizin birinci harfini rezil eden o kanalda yayınlansın diye hizmet, adalet ismine, Büyük Türk yargısı ismine manalı mı? Yanlışsız mudur? Bunun adalete yararı var mıdır? Vallahi bilmiyorum Sayın Hakim. Bilmiyorum yani. Var mı? Biz konseyler yaparız. Bildiriyle birisi dışarıya haber sızdırıyorsa, çok affedersiniz, kıçına tekmeyi vurur, atarız onu salondan yani. Bu türlü bir şey olur mu? Şak diye bir şey yollayalım çabucak. Bir nefes alın bakalım. Ekrem İmamoğlu’na bir şey düşünüyorsanız, bunun bir de nefes almaya muhtaçlığı var. Bu nasıl bir karar? Bu kararın duyurulması nasıl bir duyuru biçimi? Münasebetiyle ben bu dört soruyu size sormayı, kendi adıma değil, Aziz Türk yargısı ismine, bu yargı sürecinin güzel işletilmesi ismine sorma muhtaçlığı gördüm.
“HAYATIM BUGÜNE KADAR DA ŞEFFAFTI, BUNDAN SONRA DA ŞEFFAF OLACAK”
Sayın Hakimim,
Çok söz söyleyebilirim. Söylenecek çok şey var lakin bir memleket yöneticisi olarak, bu memleketin umutlarına umut katma sorumluluğu olan birisi olarak burada çok kelam söylemek yerine doğruları söylemek ve doğruları anlatırken de sizlerin bunları en âlâ halde idrak etmesini, bu kısa vakit diliminde sağlamakla mesul hissediyorum.
Düşünsenize; 17 yaşında üniversiteye giden bir gencin, 35 sene sonra diplomasını iptal ettiler. Bak, bak, uğraşlara bak! 35 sene sonra diplomasını iptal et, tapusuna şerh koy, bilmem nesine şerh koy. Ailesinin 75 yıllık emeklerine zaptetme…
Bu millet kendini nasıl garantide hissedecek? Kim güvenecek, kim sırtını yaslayacak? Pırlanta üzere çocukların, bebeklerin gözünün önünde kapıları kırar üzere açmak, bu uygulamayı yapmak kime katkı sağlar?
Kime yararı var? Soruyorum Ulu Türk yargısına. Kimin yararı var? Bir yararı varsa biri bana anlatsın, “Şöyle bir yararı var” desin. Ben de diyeceğim ki “Evet, yanındayım bu işin.” Bu türlü bir şey olur mu?
30 yıllık arkadaşım, 25 yıllık, 40 yıllık dostlarım… 20 yıl evvel iştirak yaptığım beşerler, 15 yıl evvel birlikte iş yaptığım insanları adliyeye getirip, zorla ağzından Ekrem’le ilgili berbat bir kelam arama teşebbüsünün kime yararı var Allah aşkına? Makûs bir şey söylemiyorsa da mahpusa atılmasının kime yararı var? 12-13 yıldır görmediğim bir insanı zorladık, ağzından da bir şey almadık… Mahpusa atılmasının kime yararı var? Beylikdüzü’ndeki komşularım, yan yana iş yaptığım insanlar… Bunları tabir almak için çağırıp, “Avukatına gelme, gel bir sohbet edelim” diyerek çağırmak kime yarar sağlar?
Bunlar bireylerin kendi beyanlarıdır, uydurma bir şey söylemiyorum. Dedikodu üzerinden konuşmam. Dedikoduya girersem sabaha kadar anlatırım. Neler anlatırım neler? Benim her şeyim aleni.
Ben millete şeffaflık kelamı vermiş birisiyim. Hayatım bugüne kadar da şeffaftı, bundan sonra da şeffaf olacak. Çabam de şeffaf olacak. Onun için haksızlık, hukuksuzluk yapanlarla ilgili elbette yargı huzurunda hayat uzunluğu çabamı vereceğim. Hayat uzunluğu.
Tebliğ yapmadan annemin, babamın yazlığının kapısına dayanmak kimin aklı? Babamın kapısına dayanmak kimin aklı? Kırıyorsunuz kapısını, açamıyorsunuz; sonra çilingir bulup kapısını açmak kimin aklı? Benim babamı arasanız, biri dese ki “Yargı beni arıyor”, üç saatte masraf yazlığına, kapısını jandarmaya kendi açar. Benim hoş jandarmamı, canım ciğerim polisimi bu yanlış işlere alet etmek, kimin aklı? Ne yapılmaya çalışılıyor? Nedir bu? Hangi cürümden bahsediyorsunuz? Bu türlü bir anlayış olmaz.
“BU MİLLETİN GELEECEĞİNİN TEMİNATI OLACAĞIM”
Sayın Yargıcım,
Yazıktır, günahtır. Bu milletin geleceğine yazıktır. 300 tane gence yazıktır. Sayın Hakimim, Sayın Savcı, pahalı üyeler; her birinizin evlatları var, çocukları var. Anneleri, babaları var. Onun için memleket ve millet ismine karar vermek için burada olduğunuzu biliyor ve buna inanmak istiyorum. Alışılmış hakkımda “Tehdit etti” diyorsunuz. Ben kimi tehdit ettim? Bunun neresinde tehdit var? Ben, “Senin evlatlarının teminatı olacağım” diyorum. Ben, “Senin geleceğinin teminatı olacağım” diyorum. Ve olacağım da göreceksiniz.
Bu milletin iradesiyle, bu milletin sahip çıkmasıyla ben, bu milletin geleceğinin teminatı olacağım. Buradan ant içiyorum. Bu milletin evlatlarının birini bile dışarıda bırakmadan; etnik kökenine, ömür biçimine, giysisine kuşamına, yuvasının geçmişine bakmadan, her birinin teminatı olacak bir sistemi; adalet ihtilalini, demokrasi ihtilalini bu topraklara ben ve arkadaşlarım getireceğiz. Buradan ant içiyorum, kelam veriyorum. Milletimin huzurunda, hem de adaletin huzurunda kelam veriyorum.
Tehdit mi? Haydi oradan! Ne tehdidi? Kimi tehdit ettim? Ben hayatımda arbede etmedim, onu söyleyeyim. Ne dayak attım ne de dayak yedim. Bana dayak atan da olmaz, olamaz. Ben kimseye dayak atmadım. Diyorlar ki, “Nasıl başardın?” Babam bile diyor bana, “Sen nasıl başardın?” Dedim ki: “Öyleyim ben. Ben o denli biriyim.” Barıştırırım yani insanları. Hiç merak etmeyin.
O bakımdan tehditmiş, husumetmiş; benim hayatımda bir şey yok. Olmadı da. Gidin isterseniz köydeki çocuklar, arkadaşlarıma sorsunlar. Savcı karar çıkarsın, köydeki çocukluk arkadaşıma sorsunlar. Desinler ki, “Ekrem hengame mı ederdi? Sizi barıştırır, kadrolar kurar maç mı yaptırırdı?” O yüzden tehditmiş, husumetmiş, kin tutmakmış, ihtirasmış… Birinin hakkında makus düşünmek… Ben kıskançlık bile taşımam. O kadar iddialıyım. Kıskanmam.
Biri beni kıskanıyormuş Ankara’da… Bana ne? Ben kimseyi kıskanmıyorum ki. Fakat şunu kıskanıyorum kardeşim: Milletim ismine, milletime zulüm yapmak için gücünü kullanan, iktisadıyla ya da iradesiyle milletimin iradesini yok sayıp, milletimin bu coğrafyadaki varlığını tehdide düşüren milletleri kıskanıyorum. Onları geçmek için kararlıyım. O Ruhumda var. Onu da milletimiz görecek.
“SARI ÇİZMELİ MEHMET AĞA’YA MI KONUŞACAĞIM?”
Onun için bana, ‘Tehdit kabahati işlemiş…’ Yok yahu! Ne vakit okudu, ne vakit dinledi de beni tehdit hatasıyla suçladı? Kamu görevlisine alenen hakaret… Bu neresi hakaret Allah aşkına? Bu tabir özgürlüğü. Tıpkı vakitte görüşümü, eleştirimi yapıyorum. Kime? Sistemi yöneten, kararları alan, süreçleri başlatan, kurumun başındaki bireye. Kime yapacağım yani? Sarı Çizmeli Mehmet Ağa’ya mı konuşacağım? Oturup da çöp tenekesine mi konuşayım? Misyonu bu! Bakan yardımcısıydı, şimdi Başsavcı oldu. Yarın ne olur, umurumda değil. Fakat vazifesi o. Sorumluluk alanı o.
Orada olan biten her şeyi ben kime eleştireceğim? Kaldı ki kendisiyle haftalardır, “Görüşelim, bakın İstanbul’la ilgili niyetlerim var” diyerek arattıran, arayan şahısım. Hâlâ verirse randevuyu, görüşürüz. Sorun yok. Lakin veremedi. Akıl okumak istemem lakin aklıma ne geliyor biliyor musunuz? “Acaba neden vermedi?” Haftalarca neden randevu vermedi? Merak ediyorum. İstanbul Büyükşehir Belediyesi, adliyelerin en çok hizmetini gören kurumdur. Araçları, gereçleri, temizlikleri, bakımları… Her şeyini yapar. Tek bir dirhemini geri çekmiş değiliz. Ne haddimize?
Milletin kurumları, milletin kurumlarına hizmet eder. Ferdî hasımlığı başa takacak adam mıyım ben? Bu nedenle beni uygun dinlemenizi ve düzgün anlamanızı istiyorum. Ne hakareti? Ben söz özgürlüğümle eleştirimi yaptım. Eleştirimi yaparken de onu dahi ailesiyle birlikte muhafaza konusunda yarınlarda teminat olma kararlılığımı ortaya koydum.
Terörle çabada yer almış bireyleri maksat gösterme hatası, falan filan… Kâfi yahu! Ekrem ve terör… Beni terörle yan yana getirecek kişinin alnını karışlarım. Bu kadar net. Alnını karışlarım! Terör ve Ekrem… Onu diyen kişi aynaya baksın!
Ben, bu memleketin vatan evladıyım. Bana bakan ne görür biliyor musunuz? Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni görür. Türk Bayrağı’nı görür. Mustafa Kemal Atatürk’ü görür. Ben o denli biriyim. Kimse kendisiyle karıştırmasın. Terörle beni yan yana getirecekmiş… Haddini bilecek! Ekrem İmamoğlu ve terör…
Ne oldu? “Beş yüz, altı yüz terörist var!” Ne oldu? “Terörist” dedikleri, benden evvelki atanmış vali, kayyum, benden evvel bilmem kim… Alındıktan sonra hop, kapattılar belgeyi. Sonra ne dedi o kişi? “Siyaseten söyledim” dedi. Siyaseten milleti terörle yaftalar mısınız ya? Her meskende şehit var, gazi var bu ülkede. Bu nasıl bir ahlak? Bu nasıl bir bakış açısı? “Ekrem’le ilgili bir şey mi var? Terör de ekle oraya. Olur ya, bir şey olur…” Bu yaklaşımı şiddetle reddediyorum Sayın Hakimim. Şiddetle reddediyorum.
Bunu yazanın aklında diğer şeyler vardır. İnanmıyorum bu iddianameye. Makus niyetle yazılmıştır.
Ekrem İmamoğlu ile terörü yan yana koymak, makus niyetin eseridir. Ve bunu Sayın Hakime, tüm üyelere nakşederek söylüyorum: Ayıptır, yazıktır, günahtır! Terörle Ekrem’i yan yana koymak… Haydi oradan!
“ÜÇ İSNADIN HİÇBİRİNİ KABUL ETMİYORUM”
Bu üç suçlamayla ilgili de fikrim nettir. Büyük Türk yargısına elbette kendimi emanet ediyorum. Lakin bu sürecin manalı olmadığını, hakikat bir soruşturma süreci olmadığını, makûs bir hazırlık olduğunu; saniyeler içinde soruşturmaya dönüştürüldüğünü, tabirlerin dahi incelenmediğini görüyorum. Makûs niyetle yazıldığını düşünmek istemem. Ancak hangi niyetle yazıldığını elbette inceleyeceğim, takip edeceğim. Bu manada yapılan üç isnadın hiçbirini kabul etmiyorum. Evet, eleştiriyorum. Birebir cümleleri yeniden kurarım. Yarınlarda demokrasi ihtilalini, adalet ihtilalini bu topraklara getirmeyi kararlı bir formda hedefleyen; hukukun üstünlüğünü, güçler ayrılığını, milletin iradesinin hükümran olmasını savunan biri olarak söylüyorum: Evet, bana bu berbatlığı kim yaparsa yapsın, onların evlatlarının bile hoş hayatlarının teminatı olacağım.”
